Het scheiden van kinderen van hun eigen familie en cultuur in Nederlands-Indië en Rwanda.

De ‘gestolen generaties’ in Australië en de ‘kostschoolkinderen’ in Canada zijn bekende voorbeelden van lokale, gekoloniseerde kinderen in het Britse imperium die van overheidswege aan de hand van heropvoedingsprojecten van hun familie werden vervreemd. Kostscholen, dagscholen en herplaatsing in witte adoptiegezinnen moesten de nieuwe generaties koloniale onderdanen ‘verwesteren’, zodat hun eigen cultuur en aanspraken op land uiteindelijk uitgewist werden. Dit koloniale beleid is sinds de jaren negentig van de vorige eeuw onderwerp van maatschappelijk debat, wetenschappelijk onderzoek, films, romans en (auto)biografieën, en leidde tot ‘Waarheids- en Verzoeningscommissies’ en officiële excuses in de Angelsaksische wereld. In continentaal Europa daarentegen, ook in Nederland en België, heerst over deze koloniale praktijken nagenoeg volledig stilzwijgen. Terwijl Europeanen tijdens het hoogtepunt van de koloniale overheersing in Afrika en Azië (1890-1940) soortgelijke ‘beschavingsoffensieven’ lanceerden waarin zij lokale kinderen van hun eigen familie, gemeenschap en cultuur scheidden. In het themanummer ‘Child Separation: (Post)Colonial Policies and Practices in the Netherlands and Belgium’ van BMGN – Low Countries Historical Review doorbreken acht auteurs de stilte over zulke ingrijpende koloniale projecten waar het Nederlands-Indië en (voormalig Belgisch-)Rwanda betreft.